‘Kijkende naar de evidence based approach en al onze efforts, hebben we een huge opportunity om onze businesses te alignen.’

‘Wa-ha-ha,’ denk je nu misschien, ‘wie zegt zoiets?’ Geloof me, ik ken ze. In veel branches snoept het Engels inmiddels een flink deel van de zin op, vaak onbewust.

En Engelse woorden, ja, ik maak me er zelf regelmatig ‘schuldig’ aan. Maar hoe schuldig ben je eigenlijk, in 2022? En zeker in teksten? Een lastige afweging, merk ik om me heen.

Ga in ieder geval niet zó ver als dit voorbeeld, laat dat duidelijk zijn. Maar, ik doe ook niet mee aan De Grote Klopjacht op alle Engelse woorden in een Nederlandse tekst.

Waarom niet?

Je leest je e-mail nog even goed door. Yes, je bent zeker van je zaak. Verzenden maar.

En dan, net als-ie weg is, zie je ‘m. Die typefout.

Het gebeurt bij mij zeker niet alleen in e-mails, ook in artikelen die ik hopeloos vaak heb doorgelezen. ‘De mythe ontrafelt’, in een inleiding. Overkwam me twee keer. ‘Accountscontrole’ in plaats van ‘accountantscontrole’. Drie keer in één tekst. Ja, als ik het fout doe, dan ook goed fout. Ook medeklinkers verdwijnen bij mij regelmatig van het papier.

Hoe kan dat, ook al ben je nog zo zorgvuldig? Adem in, adem uit. Het overkomt ons allemaal en we mogen ons brein de schuld geven.

het is 9.20. De laatste deelnemers druppelen binnen, kartonnen bekertje met koffie in de hand. Je weet wat er komt. Het Voorstelrondje.

Naast het dit-doe-ik-en-hier-woon-ik is er altijd wel iemand die met een minilevensverhaal aftrapt, waarna de rest (ook ik) braaf volgt. ‘Ik ben opgegroeid in Papendrecht, studeerde in Enschede en na….’

Oké, nice to know. Gaap.

Van een afstandje lijkt het prima te doen, een artikel, nieuwsbriefbericht of blog maken over een onderwerp waar je elke dag mee bezig bent. Maar dan begin je. En opeens wordt alles belangrijk. Het ene detail nodigt het andere uit, als een Facebook-event waar iedereen welkom is.

Na de laatste punt heb je een gerust gevoel. Je stuk is zo compleet mogelijk, dat weet je zeker. Maar wat je ook zeker weet: het is te lang. En is het voor je lezer wel net zo duidelijk als hoe het in je hoofd zat?

Misschien.

Ein-de-lijk toekomen aan die stapel boeken die me al maanden aanstaart, haast verwijtend. Dat is voor mij vakantie. Weinig zo kalmerend als de geur van papier, vers krakend onder je vingers.

Dat vond ik als kind al. Uren struinde ik in de bieb rond, stapels wisselden tussen de planken thuis en daar. Ik denk weleens: welk beroep had ik gekozen als mijn ouders me nooit hadden meegenomen?